پشت هیچستانم

پشت هیچستان جایی است

پشت هیچستان رگ های هوا،پر قاصدهایی است

که خبر می آرند،از گل واشده دور ترین بوته خاک

روی شن ها هم،نقش سم اسب سواران ظریفی است که صبح

به سر تپه معراج شقایق رفتند

پشت هیچستان،چتر خواهش باز است

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود

زنگ باران به صدا می آید

آدم اینجا تنهاست

ودر این تنهایی،سایه نارونی تا ابدیت جاری است

به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته بیایید،مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من

همه می پرسند

چیست در همهه دلکش برگ          چیست در بازی آن ابر سپید

روی این آبی آرام بلند

که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال

چیست در خلوت خاموش کبوتر ها          چیست در کوشش بی حاصل موج          چیست در خنده جام

که تو چندین ساعت مات و مبهوت

به آن می نگری نه به ابر نه به باد نه به برگ          نه به این آبی آرام بلند          نه به این آتش سوزنده که لغزید به جام          نه به این خلوت خاموش کبوتر ها

من به این جمله نمی اندیشم

من مناجات درختان را هنگام سحر

رقص عطر گل یخ را با باد

نفس پاک شقایق را در دامن کوه

صحبت چلچله ها را با صبح

بغض پاینده مستی را در گندم زار

گردش رنگ و طراوت را در گونه گل

همه را می شنوم      می بینم

من به این جمله نمی اندیشم          به تو می اندیشم          ای سرا پا همه خوبی و وفا            تک و تنها به تو می اندیشم

همه وقت       همه جا             من به هر حال که باشم به تو می اندیشم              تو بدان این را تنها تو بدان          تو بیا،تو بمان با من تنها تو بمان

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب

من فدای تو            به جای همه گل ها تو بخند

تو بگیر     تو ببند      تو بخواه

پاسخ چلچله ها را تو بگو              قصه ابر و هوا را تو بخوان

تو بمان با من تنها تو بمان 

در دل ساغر هستی تو بجوش

من همین یک نفس از جرعه جانم باقیست

آخرین جرعه این                    جام تهی را              تو بنوش......!     

خواهم آمد و پیامی خواهم آورد

در رگ ها ،نور خواهم ریخت

وصدا خواهم در داد:ای سبدهاتان پر خواب!سیب

                         آوردم،سیب سرخ خورشید

خواهم آمد،گل یاسی به گدا خواهم داد

زن زیبای جذامی را،گوشواری دیگر خواهم بخشید

کور را خواهم گفت:چه تماشا دارد باغ!

دوره گردی خواهم شد،کوچه ها را خواهم گشت،جار

                            خواهم زد:آی شبنم،شبنم،شبنم

رهگذر خواهد گفت:راستی را شب تاریکی است،

                             کهکشانی خواهم دادش

روی پل دخترکی بی پاست،دب اکبر را بر گردن او

                                              خواهم آویخت

هر چه دشنام،از لبها خواهم بر چید

هر چه دیوار،از جا خواهم بر کند

رهزنان را خواهم گفت:کاروانی آمد بارش لبخند!

ابر را،پاره خواهم کرد

من گره خواهم زد،چشمان را با خورشید،دل ها را با

                         عشق،سایه ها را با آب،شاخه ها را با باد

وبهم خواهم پیوست،خواب کودک را با زمزمه ی زنجره ها

بادبادک ها،به هوا خواهم برد

گلدان ها،آب خواهم داد

خواهم آمد سر هر دیواری،میخکی خواهم کاشت

پای هر پنجره ای شعری خواهم خواند

آشتی خواهم داد

آشنا خواهم کرد

راه خواهم رفت

نور خواهم خورد

دوست خواهم داشت

                                                سر ها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کردپاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز  پیش پا را دید،نتواند،

که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کس یازی،

به اکراه آورد دست از بغل بیرون،

که سرما سخت سوزان است

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است،پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک؟!

مسیحای جوانمرد من!ای ترسای پیر پیرهن چرکین!

هوا بس ناجوانمردانه سرد است.....آی......

دمت گرم و سرت خوش باد!

سلامم را تو پاسخ گوی در بگشای!

منم من،میهمان هر شبت،لولی وش مغموم

منم من،سنگ تیپاخورده ی رنجور

منم،دشنام پست آفرینش،نغمه ی ناجور

نه از رومم،نه از زنگم،همان بی رنگ بی رنگم

بیا بگشای در،بگشای،دلتنگم

حریفا!میزبانا!میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست،مرگی نیست

صدایی گر شنیدی،صحبت سرما و دندان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر،درها بسته،سرها در گریبان،دستها پنهان

نفس ها ابر،دلها خسته و غمگین

درختان اسکلت های بلور آجین

زمین دلمرده،سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر وماه

                                           زمستان است.......

ابربا آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی

روز و شب تنهاست

با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید

بافته بس شعله ی زر تار پودش باد

گو بروید یا نروید هرچه در هر جا که خواهد یا نمی خواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست

گر ز چشمش پرتوگرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟

داستان ازمیوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونی ست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصل ها    پاییز

از کجا وز که خبر آوردی؟

خوش خبر باشی اما اما

گرد بام و در من

بی ثمر می گردی

انتظار خبری نیست مرا

نه زیاری نه ز دیار و دیاری ـ باری

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس

برو آنجا که تو را منتظرند

قاصدک!

در دل من همه کورند و کرند

دست بردار از این در وطن خویش غریب

قاصد تجربه های همه تلخ

با دلم می گوید

که دروغی تو دروغ

که فریبی تو فریب

قاصدک!هان...... آخر..... ای وای!

راستی آیارفتی با باد

با توام  آی!کجا رفتی؟ای....!

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟

مانده خاکستر گرمی جایی؟

در اجاقی ـطمع شعله نمی بندم ـخردک شرری هست هنوز ؟

قاصدک!ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند

اکنون تو با مرگ رفته ای و من،اینجا تنها به این امید دم می زنم که با هر نفس گامی به تو نزدیک تر می شوم و ........  

این زندگی من است

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش

ای که در کوچه معشوقه ما میگذری

بر حذر باش که سر می شکند دیوارش

یا رب آن نوگل زیبا که سپردی به منش

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

  استاد فتحعلی واشقانی فرزند قلی در سال 1309 در قریه واشقان از توابع فراهان اراک چشم به جهان گشود. آن زمان نیز خطه فراهان و تفرش وآشتیان همانند ایام گذشته کانون علم و ادب و خاستگاه مردان نامی فرهنگ وهنر ایران بوده است و در چنین محیطی فتحعلی واشقانی نخست به فراگیری قرآن کریم و تحصیلات معموله و تمرین خوشنویسی پرداخت. اولین استاد وی شادروان میرزا ذبیح ا.. واشقانی بود که نخستین سرمشق را بر لوح چوبین با عبارت : اول کارها بنام خداوند بر او تعلیم کرد. وی در سال 1307 در کلاسهای آزاد خوشنویسی نزد استاد سید حسن میرخانی به فراگیری خط نستعلیق مشغول گردید . یکی از بزرگترین نعماتی که خداوند در طول تاریخ تحول خط نستعلیق به مردم هنرمندان و فرهنگ پرور این سرزمین ارزانی داشته است همانا مقارند دو اختر تابناک در آسمان هنر ایران استادان سید حسن و سید حسین میرخانی بوده است. از اقبال بلندی واشقانی جوان نیز این توفیق را داشت که از تعالیم این دو استاد بهره مند گردد و از برکت وجود هر دو توشه برگیرد. تعالیم این دو استاد نه تنها درس خط مشق بلکه حکمت و عرفان صداقت و تقوا و بلند نظری بود و هر آنچه که اگر کسی در هنر آموختن مورد عنایت قرار ندهد هنر به معنای واقعی را نخواهد دریافت.
او در سال 1346 بعنوان مربی و معلم خط نستعلیق در کلاسهای انجمن خوشنویسان ایران به تعلیم هنر جویان پرداخت و این همکاری تاکنون بی وقفه ادامه داشت است و هم اکنون در این مدرسه بزرگ هنر مشغول تعلیم پویندگان راه این هنر اصیل می باشد و در این مدت هنرجویان بسیاری نزد وی تعلیم دیده و مدارج عالیه را طی نموده و برخی به تعلیم شاگردانی همت گماشته اند .
مشارالیه در سال 1358 رسما" از سوی انجمن خوشنویسان ایران به مقام استاد نستعلیق نایل آمد و در عین حال خود را شاگرد انجمن می داند و در ضمن تعلیم هنر جویان تمرین بی وقفه این هنر را وجهه همت خود قرار داده است از این جهت که او کمال خط را طالب است و کمال و حسن را در دایره اراک اسنان نهایتی نمی شناسد. استاد فتحعلی و اشقانی از بنیانگذاران انجمن خوشنویسان استان مرکزی است که از بدو تاسیس تا کنون زحمات فراوانی را در حفظ و تعالی آن ترتیب هنر جویان متحمل شده وچونان چراغی روشنگر راه رهروان این هنر اصیل بوده اند این انجمن حیات خود را مدیون تلاشهای این استاد گرانمایه دانسته و سعادت و طول عمر ایشان را از خداوند خواهان است.